Στην χώρα μας λατρεύτηκε το φως όσο αλλού πουθενά. Από ασύλληπτα αρχαιότατους χρόνους η επίκλησή του γινόταν τελετουργικά στις κορυφές των βουνών ,που πάντοτε μας προσφέρουν την αίσθηση πως πλησιάζουν πιο πολύ το ουράνιο φως- ένα φως που δίνει μέσα από τις ποικίλλες μορφές του,καθώς γενναία διαπερνά τους αιώνες -τις μάχες που πρέπει ενάντια στις σκοτεινές δυνάμεις. Οι μάχες αυτές μαίνονται σε κάθε επίεδο της ορατής και αόρατης ζωής.
Αποτελεί καθήκον μας να μην αφήνουμε να πλήττεται ο παραμικρός φορέας -προμηθέας φωτός ούτε στον μικρόκοσμο,ούτε στον μεγάκοσμο.Υπάρχουν ένστικτα όπως είναι η κακότητα,η μικρότητα και η αδιαφορία που απειλούν τους ουρανούς και το πνεύμα. Επιμένουν συμφέροντα που δεν θέλουν τους ανθρώπους με νουν οξύν και ισχυρήν ψυχή , με στόχους και ανώτερα όνειρα.
Συνεπώς είναι σίγουρο πως στην διάρκεια της ζωής μας θα συναντήσουμε πολλούς ,οι οποίοι μόλις δουν φλόγα σπεύδουν να την αποδυναμώσουν ώστε να σβήσει. Πάρα πολύ συχνά το κάνουν αυτό με το πρόσχημα του ενδιαφέροντος ,της έγνοιας και της αναζήτησης του καλύτερου,του διαφορετικού.
Πρέπει να επαγρυπνούμε , ώστε να εντοπίζουμε άμεσα κάθε φλόγα που σβήνει μέσα σε 'μας ή έξω από εμάς και να την ανάβουμε πάλι επισταμένα. Είναι η μόνιμη αποστολή μας σε μια μάχη υπέρ του ''ευ'' που το έχουμε ανάγκη για τον εαυτό μας και για τους άλλους γύρω μας.
Η Γνώση ,μια από τις πιο ωραίες χώρες του φωτός, είναι γεμάτη από λαμπερά μονοπάτια ,που μόνος του ο καθένας όφείλει να βρει την δύναμη να τα πατήσει και να καεί εισπράττοντας μορφή ανθρώπου-μορφώνοντας όσο πιο καλά αντέχει την παρουσία του στον κόσμο. Βάλλεται πάλι επίμονα η Γνώση στην εποχή μας. Αλλά,όπως είπαμε.πάντα μονοπάτι ήταν. Πάντα δύσβατο. Πάντα φωτιά.
Η Δικαιοσύνη ,μια άλλη υπέροχη χώρα φωτός -κατοικείται από πληγωμένους μαχητές,γεμάτους γνώση, επίγνωση, ανθρωπιά και πίστη.Τα σπαθιά τους, βουτηγμένα στην αιώνια φωτιά , ετοιμοπόλεμα -ποτέ δεν σβήνουν - περιμένουν πάντοτε την ώθηση να υπερασπιστουν το δίκαιο. Με κραυγή ή με σιωπή. Το ίδιο είναι.
Η Αγάπη είναι μια άλλη πύρινη χώρα φωτός. Βαθιά κι ανεξερεύνητη , δύσκολη και πολυκύμαντη. Θάλασσα λυτρωτική ,όπου βουτάς και δεν ξαναγεννιέσαι μόνο εσύ,αλλά πολλοί ακόμα άλλοι φωτεινοί ξεχασμένοι κόσμοι μαζί σου .Γιατι η θάλασσα δεν έπαψε ποτέ ν'αγκαλιάζει τον ουρανό. Πάντα με το ίδιο πάθος τον λατρεύει. Ένα πάθος που συνίσταται απ'όλες τις αποχρώσεις του ιερού γαλανού-του γαλανοού της αδιαπραγμάτευτης αγάπης.
Δεν αποφάσισα ποτέ αν είναι επιλογή ή χρέος να μιλά κανείς για το φως-ν'αγγίζει ένα τέτοιο ανώτερο θέμα. Ως μορφή προσευχής κατέθεσα αυτά τα λόγια εδώ. Και επιλογικά-ως Ευχή -θα επισυνάψω έναν από τους πιο ωραίους στίχους του Οδυσσέα Ελύτη και θα σας τον αφιερώσω:
''Να χωράς στο κεράκι την στεντόρεια λάμψη,την ηφαιστειακή''
--αγγελική--
Αποτελεί καθήκον μας να μην αφήνουμε να πλήττεται ο παραμικρός φορέας -προμηθέας φωτός ούτε στον μικρόκοσμο,ούτε στον μεγάκοσμο.Υπάρχουν ένστικτα όπως είναι η κακότητα,η μικρότητα και η αδιαφορία που απειλούν τους ουρανούς και το πνεύμα. Επιμένουν συμφέροντα που δεν θέλουν τους ανθρώπους με νουν οξύν και ισχυρήν ψυχή , με στόχους και ανώτερα όνειρα.
Συνεπώς είναι σίγουρο πως στην διάρκεια της ζωής μας θα συναντήσουμε πολλούς ,οι οποίοι μόλις δουν φλόγα σπεύδουν να την αποδυναμώσουν ώστε να σβήσει. Πάρα πολύ συχνά το κάνουν αυτό με το πρόσχημα του ενδιαφέροντος ,της έγνοιας και της αναζήτησης του καλύτερου,του διαφορετικού.
Πρέπει να επαγρυπνούμε , ώστε να εντοπίζουμε άμεσα κάθε φλόγα που σβήνει μέσα σε 'μας ή έξω από εμάς και να την ανάβουμε πάλι επισταμένα. Είναι η μόνιμη αποστολή μας σε μια μάχη υπέρ του ''ευ'' που το έχουμε ανάγκη για τον εαυτό μας και για τους άλλους γύρω μας.
Η Γνώση ,μια από τις πιο ωραίες χώρες του φωτός, είναι γεμάτη από λαμπερά μονοπάτια ,που μόνος του ο καθένας όφείλει να βρει την δύναμη να τα πατήσει και να καεί εισπράττοντας μορφή ανθρώπου-μορφώνοντας όσο πιο καλά αντέχει την παρουσία του στον κόσμο. Βάλλεται πάλι επίμονα η Γνώση στην εποχή μας. Αλλά,όπως είπαμε.πάντα μονοπάτι ήταν. Πάντα δύσβατο. Πάντα φωτιά.
Η Δικαιοσύνη ,μια άλλη υπέροχη χώρα φωτός -κατοικείται από πληγωμένους μαχητές,γεμάτους γνώση, επίγνωση, ανθρωπιά και πίστη.Τα σπαθιά τους, βουτηγμένα στην αιώνια φωτιά , ετοιμοπόλεμα -ποτέ δεν σβήνουν - περιμένουν πάντοτε την ώθηση να υπερασπιστουν το δίκαιο. Με κραυγή ή με σιωπή. Το ίδιο είναι.
Η Αγάπη είναι μια άλλη πύρινη χώρα φωτός. Βαθιά κι ανεξερεύνητη , δύσκολη και πολυκύμαντη. Θάλασσα λυτρωτική ,όπου βουτάς και δεν ξαναγεννιέσαι μόνο εσύ,αλλά πολλοί ακόμα άλλοι φωτεινοί ξεχασμένοι κόσμοι μαζί σου .Γιατι η θάλασσα δεν έπαψε ποτέ ν'αγκαλιάζει τον ουρανό. Πάντα με το ίδιο πάθος τον λατρεύει. Ένα πάθος που συνίσταται απ'όλες τις αποχρώσεις του ιερού γαλανού-του γαλανοού της αδιαπραγμάτευτης αγάπης.
Δεν αποφάσισα ποτέ αν είναι επιλογή ή χρέος να μιλά κανείς για το φως-ν'αγγίζει ένα τέτοιο ανώτερο θέμα. Ως μορφή προσευχής κατέθεσα αυτά τα λόγια εδώ. Και επιλογικά-ως Ευχή -θα επισυνάψω έναν από τους πιο ωραίους στίχους του Οδυσσέα Ελύτη και θα σας τον αφιερώσω:
''Να χωράς στο κεράκι την στεντόρεια λάμψη,την ηφαιστειακή''
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου