Με τον όρο ''ηθογραφία χαρακτηρίζουμε μια τάση που ξεκινά λίγο μετά το 1880 και συνεχίζεται ως τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα.Συνδέεται στενά με την λογοτεχνική γενιά του 1880 και την ανάπτυξη του νεοελληνικού διηγήματος.Όλα τα ηθογραφικά διηγήματα έχουν ως βασικό τους στόχο την όσο πιο πιστή παρουσίαση της ζωής στην ελληνική ύπαιθρο και στο ελληνικό χωριό , με τις τοπικές παραδόσεις, τα ήθη, τα έθιμα , καθώς και τις συνήθειες ,τον χαρακτήρα και την νοοτροπία του απλού ελληνικού λαού. Οι ήρωες της ηθογραφικής πεζογραφίας είναι σχεδόν πάντοτε οι απλοί άνθρωποι της υπαίθρου. Η ηθογραφία είναι ένα φαινόμενο καθαρά ελληνικό. Σε σχέση με όσα συμβαίνουν την εποχή εκείνη στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες ,μπορούμε να πούμε ότι η ηθογραφία είναι η ελληνική μορφή του ρεαλισμού και ως ένα βαθμό του νατουραλισμού. Παράλληλα έχει επηρεαστεί και από το πνεύμα του θετικισμού και την επιστήμη της λαογραφίας που αρχίζει ν'αναπτύσσεαι στη χώρα μας από το 1870 και μετά. Μέσα στην πενταετία 1883-1888 εμφανίστηκαν όλοι σχεδόν οι εκπρόσωποι της ηθογραφίας :Γεώργιος Βιζυηνός,Γεώργιος Δροσίνης, Μιχαήλ Μητσάκης ,Αλεξανδρος Παπαδιαμάντης ,Κώστας Κρυσστάλλης, Ανδρέας Καρκαβίτσας, Χρήστος Χρηστοβασίλης, Ιωάννης Κονδυλάκης, Γρηγόριος Ξενόπουλος, Γιάννης Βλαχογιάννης, Αργύρης Εφταλιώτης κ.α. Οι ηθογράφοι καλλιέργησαν σχεδόν αποκλειστικά το διήγημα και συνέβαλαν στην καθιέρωσή του στην νεοελληνική λογοτεχνία.
Τα ηθογραφικά διηγήματα χαρακτηρίζονται συνήθως από λυρισμό και εμπνέονται από τα προσωπικά βιώματα και τις εμπειρίες των συγγραφέων. Συχνά μάλιστα κάποιος πεζογράφος μπορεί να χρησιμοποιεί τον τόπο καταγωγής του σαν πλαίσιο για τα έργα του.
Οι περισσότεροι συγγραφείς αρέσκονται στην εθιμογραφία και την λαογραφία,στην αναλυτική δηλαδή καταγραφή των ηθών και των εθίμων του λαού ,που πολλές φορές απέβαινε σε βάρος της λογοτεχνικής αξίας του έργου τους. Όταν βέβαια τα έθιμα εντάσσονται φυσιολογικά στον αφηγηματικό κορμό και στο μύθο του διηγήματος,το αποτέλεσμα είναι πολύ πετυχημένο.
Η γενιά του 1880 συνδέεται με το γλωσσικό ζήτημα-πήρε θέση υπέρ του δημοτικισμού. Το ηθογραφικό διήγημα αποτελεί την πρώτη συστηματική προσπάθεια για συγγραφή πεζών λογοτεχνικών έργων στη δημοτική. Οι ήρωες είναι άνθρωποι του λαού που μιλούν μεταξύ τους στη δημοτική, χρησιμοποιώντας τους γλωσσικούς ιδιωματισμούς της περιοχής τους.
Τα ηθογραφικά διηγήματα χαρακτηρίζονται συνήθως από λυρισμό και εμπνέονται από τα προσωπικά βιώματα και τις εμπειρίες των συγγραφέων. Συχνά μάλιστα κάποιος πεζογράφος μπορεί να χρησιμοποιεί τον τόπο καταγωγής του σαν πλαίσιο για τα έργα του.
Οι περισσότεροι συγγραφείς αρέσκονται στην εθιμογραφία και την λαογραφία,στην αναλυτική δηλαδή καταγραφή των ηθών και των εθίμων του λαού ,που πολλές φορές απέβαινε σε βάρος της λογοτεχνικής αξίας του έργου τους. Όταν βέβαια τα έθιμα εντάσσονται φυσιολογικά στον αφηγηματικό κορμό και στο μύθο του διηγήματος,το αποτέλεσμα είναι πολύ πετυχημένο.
Η γενιά του 1880 συνδέεται με το γλωσσικό ζήτημα-πήρε θέση υπέρ του δημοτικισμού. Το ηθογραφικό διήγημα αποτελεί την πρώτη συστηματική προσπάθεια για συγγραφή πεζών λογοτεχνικών έργων στη δημοτική. Οι ήρωες είναι άνθρωποι του λαού που μιλούν μεταξύ τους στη δημοτική, χρησιμοποιώντας τους γλωσσικούς ιδιωματισμούς της περιοχής τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου